1. “ინგრეოდა, ნადგურდებოდა წინა-პართა სისხლითა და ოფლით, ხმლითა და წიგნით წვითა და დაგვით ნაშენები ქვეყანა.→

“…ბავშვები საერთოდ ბევრს ფიქრობენ სიკვდილზე, თანაც დიდებისგან განსხვავებით, არა მარტო აშინებთ საკუთარი სიკვდილის წარმოდგენა, არამედ→

”დედა სხვაა და ცოლი სხვა. დედა შეიძლება კუზიანი იყოს და გიყვარდეს, სოფლის გიჟივით შარაშარა დაწანწალებდეს→

მწერალი ჩვეულებრივი ადამიანია, მეტად მძიმეა მისი შრომა, შეიძლება ითქვას ტანჯვაა, ამავე დროს იქმნება ასეთი პარადოქსი:→

ოთარ ჭილაძე კი არ უნდა წაიკითხო, უნდა იგრძნო კიდეც. ის მხოლოდ მწერალი არ არის, რომ→

უბედურებაში ჩავარდნილ კაცს ყველაფერზე მეტად თანაგრძნობა სჭირდება, თუნდაც მოჩვენებითი, ყალბი, მოვალეობის მოსახდელი. ესეც დიდი ამბავია,→

ადამიანი ისეთი უნდა გიყვარდეს, როგორიც არის, ჩვენ მისგან უფრო მეტს მოვითხოვთ, ვიდრე შეუძლია. ამიტომაა, რომ→

ის მაინც თუ იცი, სიღნაღი რას ნიშნავსო“ — ეკითხება უცებ ვანო მასწავლებელი. ნაომარი მაზარა მხრებზე მოუსხამს,→

1. ადამიანი სინდისია, სინდისის გარდა, რაც არ უნდა წაართვა, მაინც ადამიანი იქნება. სიკვდილის მერეც ადამიანისგან→