დაწყებით კლასში სწავლისას ერთხელ ჩემს კლასელ ბიჭთან უთანხმოება მომივიდა. ზუსტად არ მახსოვს, რა იყო დაპირისპირების მიზეზი, მაგრამ არასდროს დამავიწყდება, რაც იმ დღეს ვისწავლე. მიმაჩნდა “მე” ვიყავი მართალი და ის “მტყუანი”, ასე ფიქრობდა ჩემი თანაკლასელიც, რომ “ის“ იყო სწორი და “მე“ მცდარი. მაშინ ჩვენმა მასწავლებელმა გადაწყვიტა ესწავლებინა ჩვენითვის ძალიან მნიშვნელოვანი რამ. მან კლასის წინაშე დაგვაყენა, მაგიდის შუაში მოთავსდა და ჩვენ გვერდებზე ...
ერთ დღეს დილაადრიან ლეო მოვიდა ჩემთან, არა ის კიარ გამკვირვებია, რომ ჩემთან მოვიდა, არამედ ის, რომ ჩაფიქრებული, თანჩაღუნული მოადგა მუყაოს კედლებს, რომელიც ჩვენს „სახლებს“ ყოფდა ერთმანეთისგან. ისე მოდიოდა თითქოს კაცობრიობის ტვირთი ჰქონოდა აკიდებული, მაშინ სულ რაღაც 8 წლისანი ვიყავით. ყოველთვის მიკვირდა, ისეთი ენერგიის პატრონი იყო, ციბრუტივით დახტოდა მომღიმარი გულღია სახით, როცა პირისპირ აღმოვჩნდით და მზერა შევანათე, არ მომეწონა, ვიფიქრე დედას ...
ის მთელი ცხოვრება მხოლოდ მეცნიერული პრობლემებით იყო დაკავებული. მას აზრადაც კი არ მოსდიოდა, რომ მისი აღმოჩენებით მაღალი იერარქიის სასულიერო პირები დაინტერესდებოდნენ. პროფესორ ვალიტოვის მონოგრაფიამ „ელექტრომაგნიტური და გრავიტაციული ველის ატომების, მოლეკულების და ქაოტური ძალისმიერი ხაზების ვაკუუმური რხევები ქიმიური სტიმულირებისას “ სამეცნიერო წრეებში სრული შოკი გამოიწვია. 1998 წლის თებერვლიდან ეს შრომა დაცულია 12 ქვეყნის 45 სამეცნიერო ბიბლიოთეკაში, მათ შორის საფრანგეთის უნივერსიტეტებში, ტოკიოს ...
„შეგიძლია ისე მოკვდე, რომ არასოდეს აღმოაჩინო რა იყო შენი გრძნობა. ეს შენი გრძნობა იყო, შენი, მაგრამ ის ვერ იგრძენი; ფიქრი შენი იყო, მაგრამ შენ ის ვერ იფიქრე; გამოცდილება შენი იყო, მაგრამ ამ გამოცდილებიდან აზრი ვერ გამოიტანე. ასე და ამგვარად გამოცდილება მეორდება, თითქოს შენი ცხოვრება მარადიულად ღეჭავს ერთი და იგივე ნაჭერს, ისე, რომ ვერც ერთხელ ვერ გადაყლაპა იგი.” – მერაბ მამარდაშვილი ...
„დედა იყო პედაგოგი ქალი, თავმომწონე და ლამაზი. მაგრამ როდესაც ჩვენ გაგვაჩინა, ტყუპები, დადამბლავდა მშობიარობის დროს. ამის მერე ქმარმა მიატოვა და დარჩა მარტო სამ შვილთან ერთად – სამი წლის ჩემი ძმა და ჩვენ ახალდაბადებული ტყუპები. 1930 წელი იყო, შიმშილის წელი. ჩემი ძმა და ტყუპისცალი შიმშილით გარდაიცვალნენ და მეღა დავრჩი დედას. იფიქრა, ესეც არ მომიკვდესო და ხელი გაიწოდა ლუკმის საშოვნელად დადამბლავებულმა ქალმა. ...
ალის სახელოსნოდან გამოაქვს თავისი დის – ზაჰრას ფეხსაცმელი, მაგრამ გზაში კარგავს. ეს, გოგონას ერთადერთი ფეხსაცმელი იყო, მამას კი ახლის ყიდვის შესაძლებლობა არ აქვს. გადაწყდა, რომ ბავშვები ალის ფეხსაცმელებს ჩაიცვამენ რიგ-რიგობით. ძმამ რომ სკოლაში დროულად მისვლა მოასწროს, ზაჰრამ სახლამდე მთელი გზა უნდა ირბინოს. ალი გადაწყვიტავს სკოლების შეჯიბრში მიიღოს მონაწილეობა, რათა მესამე ადგილზე გავიდეს და მოიგოს პრიზი – სპორტული ფეხსაცმელი, რომელსაც თავის ...
საოლქო საავადმყოფოს დერეფანში სავარძლით მივყავდი… — საით? – ჰკითხა ერთმა ექთანმა მეორეს. — იქნებ, ცალკე პალატაში არა. იქნებ, საერთოში? ავნერვიულდი… — რატომ საერთოში, თუ საშუალება არის, რომ ცალკე პალატაში მოგათავსოთ? თქვა ერთ-ერთმა და თანაგრძნობით სავსე თვალებით შემომხედა. მხოლოდ შემდეგ გავიგე, რომ ცალკე პალატაში მომაკვდავ პაციენტებს აწვენდნენ, მათ ვისაც განკურნების შანსი არა ჰქონდათ. ეს იმიტომ ხდებოდა, რომ სხვა პაციენტებს არ დაენახათ ...
სიკვდილთან შეგუება ადამიანად ყოფნის მთავარი ნიშანია, საშინელი, თუმცა აუცილებელი თვისება. მანამდე სხვა ამბებთან შეგუებებით ვარჯიშობს და მერე აღარ უჭირს. ისე აღარ უჭირს, თორემ. ბრძოლაც შეგუებაა – დროებით გადადებასთან შეგუება. მაგრამ ადამიანს სხვა ნიშანიც აქვს. სიცოცხლის ნიშანი. ეს გამოტოვების უნარია. ერთი ტოტიდან მეორე ტოტზე გადახტომის ძალა. აი, ასე: მეორე დღეს ბებიაჩემი ჭიშკართან ნაყარ ფოთლებს ხვეტდა და სხვა სოფლიდან ჩამოიარეს. რა ხდებოდა ...
სოფელი ბადებს ოცნებას. წასვლის და გამარჯვების სურვილს. როცა იქ ცხოვრობ, დამარცხებულად დაბადებული გგონია თავი. ვალინკის გადანაჭერი იცით? ეს არის კალოშად ქცეული ვალინკა (გვახსოვს ქართული შესატყვისებიც, უბრალოდ აქ და ახლა, რატომღაც არ უხდება). ეს გადანაჭერი ტალახმიცხებულია. არასდროს რეცხავენ. ჩაიცვამ და გახვალ შარაზე, წუხელმანქანაგავლილ შარაზე. ნაბორბრალში ჩამდგარი გუბე რომ ცას ირეკლავს – ეგ არის სოფელი. ადამიანისთვის ყველაზე რთული სიმშვიდის გაძლებაა, საკუთარ თავთან ...
არის დღეები, როდესაც არ გვსურს ვიყოთ ის პიროვნება, ადამიანი, ვისაც სინამდვილეში წარმოვადგენთ. ცხოვრების ეს ეპიზოდი საკმაოდ რთულია, რადგად შენ სრულიად ეთიშები შენს ნამდვილ სახეს და თამაშობ, ვინაიდან ეს არის მომენტი, როდესაც ივიწყებ შენს პიროვნებას და იმას თუ რა დგას ამ პიროვნების უკან. არასდროს ვუფიქრდებით რას ვაკეთებთ, მუდამ რაღაცის ძიებაში ვართ, მაგრამ მაინც ვერაფერს ვპოულობთ…. თუ ვპოულობთ ისიც უსარგებლო, ან მიუწვდომელია…. როდესაც გვსურს ვაკეთოთ ...